Wednesday, November 17, 2010

ang hinagpis ng isang mapagmalaking kapatid.

Last Sunday my older sister & I had a row.

Maldita kasi ako! Tamad kasi siya!

It was just because as task I ask her to do.

by the way..my older sister & my younger brother are now living with me.
In short ako nagpapakain sa kanila & all..ako din lahat. AKo na isang simpleng working student lamang.

Kaya kadalasan di umaabot ang sahod ko bago ang sunod na salary day.

kaya ayun madalas ko sila nasisisi sa mga misfortune ko.
sabi ko, kung di ko lang siguro sila obligasyon...nagawa ko na lahat ng gusto kong gawin.

alam mo yun..di ako ang panganay pero parang ako ang tumatayong panganay. So sa lahat ng desisyon nasasapawan ko ang ate ko. At mas paborito din ako ng parents ko dahil sa matino ko daw na mga diskarte...kaya alam ko lahat ng karapatan...pribilehiyo ng isang panganay..pati na rin responsibilidad nasa akin na.


balik sa Last Sunday..

Last Sunday...uminit ulo ko..dahil sa isang task na pinagawa ko. Siguro I sounded so bossy kaya nagalit din siya. natapakan ang ego.

mali ko din.

ayun nag-way kami..nailabas ko din ang mga hinanakit ko...

like now supposedly last semester na ng college life ko..pero di pa din ako enrolled!

kasi panggastos na lang sa bahay.

almost 1 year ko na sila tinutulungan magkawork.
nagkawork nga sila pero di naman nagtatagal..so balik sakin...at hanap uli sila ng work, tulad ng sitwasyon ngayon.

naisumbat ko sa kanya lahat!! at alam ko ang sakit ko talagang magsalita. lalo pa yung mga salitang yun sa nakatatanda mong kapatid bibitawan??? hay naku..todo iyak siya. sabi ko sayo my words strike like a double-edged sword! sapul ang ego ng isang insecure, jobless older sister.

ako na si naging mayabang at mapagmalaki.

I know masama ako.

after nun she even attempted go astray! nakaready na siya..nagpupulbo na lang. sige pa din ako sa 'panenermon'

"kaya di ka magtrabaho kasi ganyan ugali mo." --- isa sa mapagmalaki kong pahayag.

The thought of my penniless sister walking the streets with her maleta haunted me. alam ko nipiso wala siya.

Ako ang talo sa mga ganitong pagkakataon kapag nakipagmatigasan ako. At ayun! The strong & cold facade I've put up suddenly melted down...buhos ang luha sa bahay.naiyak din ako! ano pa nga ba? tao lang din ako.

pagkatapos nun...inaya ko siyang kumain at nagSORRY ako.

not for the words I've mentioned (coz I know they are true) but for the manner I've uttered them.

She looked pathetic in my eyes..and I know the only way she can redeem herself from this kind of judgment my parents & I have for her is to have a decent job. I think through that..she'll be able to reclaim her title. And I'm trying hard to help her with that.

I just wish this works out pretty well.


2 comments:

  1. there's nothing to worry about. tao lang tayo. napupuno, may hopes and dreams din. and minsan, di rin naman nare-realize ng iba na natatagalan tayo sa pagprogress natin dahil sa kanila.
    lahat kami sa family, nag-sacrifice for our first brother to no avail..kami pa masama or ginagawang masama ng asawa nya at pinagaaway pa kaming magiina..
    samantalang di naman namin sila responsibility at never kaming naging responsibility sa kanila.
    we have to tell it to their face minsan kase para ma-push pa natin sila.
    we push ourselves to our limits. why won't they?
    it hurts pero yung hurt na yon will turn things out fine..
    i also just wish things will turn around this time.
    sana nga makahanap sila ng work.
    kadalasan kase mga iba ngayon, sila pa mapili sa work e pahirapan na nga maghanap ng work..
    minsan naman nagiging comfortable na that they don't hear any complaint from the one supporting them that they also don't work hard enough..
    thank you pa nga dapat at may isang "ikaw"...

    ReplyDelete
  2. ..habang nagbabasa ako ng comment..lumabo bigla paningin ko...

    haha naiyak na pala ako sa comment niyo Ms Jehan..

    thank you po.! sana nga it will really turn things out fine! thanks po sa payo! and sana it will turn things out fien dinin your !

    ReplyDelete

Mga sumabay sa aking byahe